आनंद ठेवणे आणि ते लोकांपर्यंत पोहोचवणे नेहमीच सोपे नसते, काही क्षण आपल्याला खरोखर दुःखी वाटतात आणि तेच आपण व्यक्त करू शकतो.

तुम्ही अशा क्षणातून जात असाल, तर काही मजकूर जे आम्ही येथे आणले तुमच्याशी जुळू शकते. ते पहा आणि सामायिक करा!

दुःख ही निवड नाही, ही भावना आहे जी हृदयातून येते आणि त्याविरुद्ध आपण काहीही करू शकत नाही, फक्त ते अनुभवा आणि ते जाण्याची प्रतीक्षा करा. आज मला असं वाटतंय, दु:ख स्वीकारावं लागेल, ते माझ्यातून वाहू द्यावं लागेल. दुसरा कोणताही पर्याय नाही, आता दुःखी राहणे हे माझे नशीब आहे असे दिसते.

आयुष्य नेहमीच न्याय्य नसते, ते नेहमीच आपल्याला निवडी करण्याची परवानगी देत ​​​​नाही, ते फक्त आपल्या घशात ढकलते ज्या घटना आपल्याला दुखावतात आणि दुखावतात . मला जाणवणारी वेदना प्रचंड आहे, माझ्या छातीत न बसणारे दुःख माझ्या डोळ्यातून वाहते. मला आशा आहे की हा एक दिवस निघून जाईल, मला आशा आहे की सर्व काही चांगल्यासाठी बदलेल, परंतु आज मला खरोखरच माझ्या कोपऱ्यात राहायचे आहे आणि ते संपण्याची प्रतीक्षा करायची आहे.

सत्य हे आहे की लोकांना काळजी नाही तुम्ही, त्यांना जे वाटतं तेच ते बोलतात, ते त्यांच्या शब्दांची कास धरत नाहीत, त्यांना टीका करण्यात कमीपणा वाटत नाही, त्यांना गप्पाटप्पा पसरवायला आवडतात. ते तुम्हाला किती त्रास देतात याची त्यांना पर्वा नाही, ते तुमच्यावर कसा परिणाम करतात याची त्यांना पर्वा नाही. दुःख हे दुर्लक्षाचे परिणाम आहे. आणि आज, मी खरोखरच या दुःखावर मात करू शकत नाही.

आयुष्यात असे काही क्षण आहेत कीते फक्त स्मरणातच राहतात आणि ते कितीही चांगले असले तरी त्यांची आठवण काढताना दुःखावर नियंत्रण ठेवणे अशक्य आहे. माझ्या हृदयाला फाडून टाकणार्‍या, मला फाडून टाकणार्‍या, माझ्यावर अशा प्रकारे परिणाम करणार्‍या आठवणींना उजाळा देण्याचा आजचा दिवस आहे की मला कसे नियंत्रित करावे हे माहित नाही. आज दुःखी वाटण्याचा दिवस आहे, आणि एवढेच.

तुम्ही म्हणता ते काहीही दुःखी हृदयाच्या जखमा भरून काढू शकणार नाही. ज्याला त्रास होत आहे तो तुमच्या सल्ल्याने अचानक बरे होणार नाही. ज्याला त्रास होतो त्याला प्रेम, आपुलकी, सहवास हवा असतो, जो एकत्र राहतो, जो लाट धरतो, जो टीका करत नाही, फक्त सर्व मार्गाने तिथे असतो. समजून घ्या, तुमच्या सल्ल्याने दुःख बरे होणार नाही, पण तुमचा दृष्टिकोन एखाद्याच्या आयुष्यात खूप फरक करू शकतो.

दु:ख म्हणजे मागे वळून पाहणे, जे काही घडले ते पाहणे आणि काहीही परत येत नाही हे जाणून घेणे, हा आनंद काही नाही. कायमस्वरूपी, ते येते आणि जाते, ते जीवन आपल्यासाठी कठीण होत राहील. आजच्या दिवसावर मात करणे सोपे नाही, उद्या हे दुःख दूर होणार नाही हे कोणास ठाऊक.

निराशा ही हृदयाला होणारी सर्वात वाईट जखम आहे. तो हळूहळू मारतो. ते लोकांच्या अपेक्षा एकामागून एक नष्ट करते, रंगीबेरंगी प्रत्येक गोष्टीचा रंग हरवते, आनंदाचा अर्थ हरवतो, प्रेमाचीही किंमत नसते असे भासवते. आज मला निराशा मिळाली आणि हे दुःख स्वीकारण्याशिवाय माझ्याकडे पर्याय नाही. माझे हृदय रडते.

जेव्हा आत्मा दुःखी असतो, तेव्हा अश्रू आवरता येत नाहीत. म्हणूनच मी रडतोमी जगात हरवलेल्या मुलासारखा रडतो. मला यापुढे कोणतीही आशा दिसत नाही, मला बाहेर पडण्याचा कोणताही मार्ग दिसत नाही, आज मला फक्त रडायचे आहे आणि एक दिवस ती फक्त आठवण होईल असे स्वप्न पहायचे आहे.

खूप खोलवर दुःख आहेत ज्याला वेळ देखील बरे करू शकत नाही. मी त्यांना चांगलं ओळखतो, मला माहीत आहे कारण मी या छातीच्या खोलात काही दु:ख जपून ठेवतो ज्याचा मी कधीही त्याग करू शकणार नाही, त्या आत्म्याच्या जखमा आहेत, त्या जखमा आहेत ज्यातून वेळोवेळी रक्त वाहते, माझ्या आठवणी आणण्यासाठी. वेदना आणि वेदना, दुःख आणि निराशेच्या वेळा. अरेरे! माझी इच्छा आहे की एक दिवस मला अन्यथा कळेल.

मला दुःखी आणि एकटे वाटते. तुम्हाला खरोखरच गरज असते तेव्हा तुमच्यासाठी कोणीही नसते हे जाणून घेणे ही कदाचित सर्वात कठीण गोष्ट आहे. कोणीही काळजी घेत नाही हे जाणून, आपण फक्त फरक करत नाही. हे हृदयावर चाकू अडकल्यासारखे दुखते.

आजचे दुःख क्षणभंगुर नाही, ते येथेच राहण्यासाठी आहे. तो म्हणाला की त्याला घाई नाही, तो इथे थोडा वेळ काढणार आहे, मला अजूनही खूप काही शिकायचे आहे, विशेषत: माझी काळजी नसलेल्या लोकांच्या वृत्तीमुळे इतके दुखावले जाऊ नये. आज, उद्या, परवा ज्यांना माहीत आहे, तो स्वीकारणे आणि हे होण्याची वाट पाहणे हाच सर्वोत्तम मार्ग आहे.

काही लोकांना त्यांच्या मनोवृत्ती किती वेदनादायक आहेत हे माहित नसते आणि ते दुःख उत्पन्न करतात. या लोकांना वाटते की आपण त्यांच्यासारखे बलवान आहोत, ते कोणाचीही संवेदनशीलता मोजत नाहीत, त्यांना सहानुभूती नाही. मी कायनशिबाने अशा क्रूर लोकांना माझ्या मार्गात आणले आहे आणि या सर्वांवर मात करण्यासाठी शक्ती लागेल हे जाणून घेतल्याबद्दल हे दुःख, दुःख आहे. सामर्थ्य माझ्याकडे आहे की नाही हे देखील मला माहित नाही.

आपण ज्यांच्यावर इतका विश्वास ठेवला आहे अशा लोकांकडे पाहणे आणि त्यांना आपल्याबद्दल थोडासा विचारही केला जात नाही हे जाणून घेणे वाईट आहे. जीवन हा खरोखरच एक हार-जीत खेळ आहे आणि मी पुन्हा हरलो असे दिसते. जे उरते ते दु:ख आहे.

माझ्या जीवनाकडे पाहणे आणि किती लोक मला मदत करू शकतात हे पाहणे हे मला अधिक दुःखी बनवते, परंतु मला आणखी खाली ठेवण्यास प्राधान्य देते. कोणावरही विश्वास ठेवू नका. तुम्‍हाला कोणावर तरी विश्‍वास ठेवायचा असेल तर तुमच्‍यावर विश्‍वास ठेवा आणि एवढेच.

दु:खावर मात करण्‍यासाठी कधीही उशीर झालेला नाही, या जीवनातील सर्व काही क्षणभंगुर आहे. मला माहित आहे की ते आता दुखत आहे, ते कठीण आहे, असे वाटते की ते कधीच संपणार नाही, परंतु मी बर्याच वेळा त्यावर मात केली आहे, मी आता दुःखाला हरणार नाही.

आनंदी असणे चांगले आहे दुःखी, होय होय. पण हे सोपे नाही आणि निवडीचा विषयही नाही. जीवन तुम्हाला आश्चर्यचकित करते जेव्हा तुम्ही त्याची किमान अपेक्षा करत असाल आणि तुमच्यावर दुःख आणते ज्यावर तुम्ही विश्वास ठेवला नाही. भविष्य इतके अनिश्चित आहे की ते दुखावते. हे दुःख कधी दूर होईल का?

दु:खाने दार ठोठावले आणि आत प्रवेश केला, आता ती आली आहे आणि ती माझी एकमेव कंपनी आहे. प्रामाणिकपणे, मला तिच्याशी काय करावे हे माहित नाही.